قربان توانت

برآورده می کند آرزو هایت را

آن خدایی که آسمان را

برای خنداندن گلی می گریاند

بی کلک

دلم گاهی برای آن رفیق بی کلک پر می کشد
تو به من خندیدی
و نمی دانستی ...
من به چه دلهره از باغچه ی همسایه
سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
وتو رفتی و هنوز ...
سالها هست که در گوش من آرام ، آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان
غرق این پندارم
که چرا خانه ی کوچک ما سیب نداشت ؟

    "حمید مصدق"

بهمنی یعنی